Karski odznaczał się darem wnikliwej obserwacji, talentem analitycznym, doskonałą fotograficzną pamięcią. Był odważnym i zdyscyplinowanym oficerem, oddanym patriotą. Odznaczał się doświadczeniem dyplomatycznym i znajomością języków obcych, jak mało kto nadawał się na emisariusza politycznego rządu. Jego zadaniem było przekazanie najważniejszym ludziom podziemia poglądów gen. Sikorskiego i odpowiedzialnego za kontakty z krajem ministra Kota na temat pożądanego modelu kształtujących się struktur Polskiego Państwa Podziemnego. Poznał tajniki życia politycznego na emigracji i w okupowanym kraju i stał się wybitnym analitykiem i ekspertem w tym zakresie. sprawiedliwi.org.pl/historie-pomocy/historia-jana-karskiego

Wbrew obiegowej wersji biografii Karskiego informowanie rządu polskiego i aliantów o zagładzie Żydów nie było głównym zadaniem Jana Karskiego jako emisariusza. Na liście organizacji, których mandatem dysponował, „Bund (w imieniu całego Żydostwa)” znajdował się na 11. miejscu (tuż za Frontem Odrodzenia Polski), a „kwestia żydowska” na ostatnim miejscu sporządzonej przezeń listy zagadnień, które omawiał podczas spotkań z polskimi i brytyjskimi politykami w Londynie. Karski nie był też rzecz jasna pierwszym, który informował aliantów o Zagładzie. sprawiedliwi.org.pl/historie-pomocy/historia-jana-karskiego

Działacze żydowscy, za pośrednictwem Jana Karskiego, zwracali się do rządów krajów sprzymierzonych, o podjęcie nadzwyczajnych środków, takich jak:
- ogłoszenie przez Państwa Sprzymierzone, że zatrzymanie Zagłady jest jednym z celów wojny;
- informowanie społeczeństwa niemieckiego o Zagładzie, sposobach jej przeprowadzania i nazwiskach zbrodniarzy, poprzez zrzucanie ulotek i audycje radiowe;
- bombardowanie określonych obiektów na terenie Niemiec, likwidowanie niemieckich jeńców i internowanych cywilów będących w rękach aliantów;
Apelowali ponadto o przysyłanie pieniędzy dla więźniów gett i obozów oraz dla ukrywających się Żydów. Przedstawicieli organizacji żydowskich na Zachodzie wzywali do aktywnego protestu: strajków, demonstracji, głodówek, a jeśli to nie pomoże – do demonstracyjnego samobójstwa. Proszono Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza o zwrócenie się do papieża Piusa XII o ekskomunikowanie zbrodniarzy. sprawiedliwi.org.pl/pl/historie-pomocy/historia-jana-karskiego-w-swietle-najnowszych-badan

Informacje o mordowaniu Żydów przez Niemców dochodziły wcześniej różnymi kanałami. Na przykład podstawą audycji nadanej przez BBC 26 czerwca 1942 r. był list Bundu przekazany do Londynu za pośrednictwem szwedzkiego biznesmena; zawierał m.in. informacje o pierwszym ośrodku natychmiastowej zagłady w Chełmnie nad Nerem oraz masowych egzekucjach Żydów na Wschodzie. Jednym z ważnych sygnałów, jaki dotarł do rządów alianckich była depesza przedstawiciela Światowego Kongresu Żydów w Genewie, Gerharda Riegnera z 11 sierpnia, który pozyskał z Berlina informacje o niemieckich planach wymordowania wszystkich Żydów. sprawiedliwi.org.pl/historie-pomocy/historia-jana-karskiego

"W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych o tym, co widziałem w getcie warszawskim, informowałem czołowe osobistości w rządach tych mocarstw. Rozmawiałem z przywódcami żydowskimi na obu kontynentach. Opowiadałem to, co widziałem, wybitnym pisarzom: Herbertowi G. Wellsowi i Arthurowi Koestlerowi oraz członkom PEN Clubu w Anglii i Ameryce. Oni mieli talent, byli znani. Mogli to opisać lepiej niż ja. Czy to zrobili?"
Jan Karski, „Tajne państwo“, Warszawa, 2004, s. 253

Udział w filmie Shoah (1985) Claude’a Lanzmanna przywrócił dla światowej opinii publicznej Jana Karskiego i jego zapomniane czyny z okresu wojny i ich wymiar moralny.

Jan Karski został uhonorowany medalami i tytułami oraz upamiętniony m.in. dzięki nadaniu jego imieniem nazw ulic i szkół.