Urodziła się w 1876 roku w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. Była ekscentryczną, choć docenianą poetką i pisarką. Miała trudne dzieciństwo i wiele wskazuje na to, iż jej pierwsze doświadczenia seksualne mogły być traumatyczne. Wyszła za mąż za człowieka porywczego, który z zazdrości postrzelił ją dwukrotnie w bark. Wyjętą ze swego ciała kulę nosiła odtąd jak amulet. Krótko po trzydziestce przeszła załamanie nerwowe, kazała sobie wyrwać wszystkie zęby i oznajmiła, że odtąd będzie mężczyzną! Resztę życia spędziła najpierw w zakładach dla psychicznie chorych, potem, ukrywana przed światem, w rodzinnym majątku. Tam, zdaniem niektórych, tworzyła najlepsze swe dzieła. Zmarła w zapomnieniu 8 marca 1949 r.

Kiedy w 1631 r. druga żona Szahdżahana, Mumtaz Mahal, zmarła, rodząc czternaste dziecko, władca popadł w ogromną rozpacz. Aby upamiętnić ukochaną żonę, zlecił budowę mauzoleum ku jej pamięci. Tadź Mahal zbudowany jest z marmuru i pokryty m.in. licznymi kamieniami szlachetnymi i półszlachetnymi. Jest jednym z najwspanialszych zabytków nie tylko Indii, ale i całego świata.

Zaskakująco długo Indianie nie byli uznawani za obywateli USA, lecz za „wewnętrzne narody zależne”.

Według litewskich wierzeń miała być boginią Bałtyku. Przedstawiano ją nieraz jako syrenę mieszkającą w bursztynowym pałacu. Po utracie ukochanego Kastytisa (rybaka) miała płakać bursztynowymi łzami. Według innej wersji, bursztyn znajdowany na plażach, to pozostałości jej zniszczonej rezydencji.