- Nie martw się, kochanie - odezwała się dotąd milcząca mama - Najpierw lekarz zrobi Ci badania, a potem pogadamy.
Ojciec pokiwał głową na znak, że twierdzi tak samo jak matka i wyszli.
- Teraz zastrzyk... - podchodzi do Ciebie pielęgniarka - Jestem Julita, a ty ?
- [ Twoje mię ] - bąkasz.
- Wspaniale. Nie martw się, nie będzie bolało... - przykłada igłę do Twojej ręki i... ukłucie. Nawet boli.

Po kilku badaniach, idziesz do gabinetu lekarza.
- Nie mam dobrych wieści - zaczyna - Stan jest troszkę... zły i musisz pozostać w szpitalu.
- Na co jest dokładnie chory / a panie doktorze ? - spytał się tata.
- Na raka jelita grubego. Jego stan jest dosyć poważny i nie wiem czy nie będzie konieczna operacja.
Mama zaczyna szlochać, a ojciec wyszedł z gabinetu.

Już jesteś w szpitalu 3 dni. Popadasz w rutynę. Wieczorem znów przychodzi do Ciebie Julita z kolacją. Znów kromka chleba, pomidor, masło i ser. Nie żyjesz w luksusach, ale masz świadomość, że każdego dnia może Cię już nie być. Uśmiechasz się nieśmiało do Julity.
- Wiem jak Ci ciężko - wzdycha - Przechodziłam przez to samo co ty.
- Jak to ? - nie wierzysz jej słowom.
- Kiedy miałam osiem lat, też miałam tak jak ty. Ciężko to przeżywałam. Byłam w szpitalu prawie rok i nic na mnie nie działało. Ale rodzice uzbierali pieniądze i polecieliśmy do Niemiec na operację. Udała się. Kiedy o tym się dowiedzieli, to jak najszybciej chcieli mnie odwiedzić, ale... - załamał jej się głos - Nie udało się...
- Dlaczego ? - zapytałaś / eś.
- Jak jechali, to pijany kierowca w nich wjechał i... koniec na miejscu. Wiesz o co mi chodzi...
Pokiwałaś / eś głową, a ta zaczęła opowiadać dalej :
- Jak się o tym dowiedziałam, to nie chciałam wyzdrowieć. Wolałam być tam z nimi - wskazała w górę - Ale Rafał dał mi szansę...
- Jaki Rafał ?
- Mój chłopak. Poznałam go w wieku 13 lat. Dziwne nie ? Mówi się, że w tym wieku to tylko głupie zauroczenia, ale popatrz... Nie ważne... Wracając do Rafała : wspierał mnie. Gdy dowiedział się o mojej historii, pomagał mi. Tylko on potrafił poczuć to co ja. A potem... Opuścił mnie. Powiedział, że nie mógł mną dalej się opiekować, bo musiał wyjechać. I wyjechał. Do Francji. Już nigdy go nie spotkałam. Ma żonę i 6 dzieci. Pracuje jako prawnik i wiedzie mu się dobrze.

Kolejnego dnia Julita przedstawia Ci pacjentkę, która przyszła niedawno do szpitala chora na białaczkę. Nazywa się Aniela. Dziewczynka ma blond włosy i brązowe oczy oraz jasną karnację. Wydaje się mieć ok. 17 lat.
- Hej ! - mówisz, kiedy siada na łóżko.
- Cześć... - bąka i wyjmuje laptopa.
- Kiedy tu...
- Słuchaj, nie ma ochoty z Tobą gadać, ok ?
- Jasne... - odbąkujesz i zajadasz obiad, który przed chwilą podała Ci Julita.

Minęło kilka miesięcy. Zaprzyjaźniasz się z Anielą oraz Kamilem - chłopcem, który przybył do was kilka dni temu z zapaleniem płuc. Wydaje Ci się, że coś dzieje się pomiędzy tą dwójką, ale starasz się w to nie wnikać. Ale pewnego dnia przyszedł do Kamil i spytał się czy możesz przekazać coś Anieli.

Chcąc nie chcąc dajesz podarunek Anielce. Tak rumieni się i uśmiecha. Nagle odzywa się :
- Kocham go.
- Kamila ?
- Tak ! To miłość na wieki ! Od początku zaczął mi się podobać... Och nie ! Ale ja głupia ! Miał to być sekret !
Zaśmiałaś / eś się i przytuliłaś / eś mocno Ankę. Lubisz ją i naprawdę nie wyobrażasz sobie bez niej życia. A już resztę przyjaciół straciłaś... Twoja klasa i reszta dowiedziawszy się o Tobie opuściła Cię. Nawet nauczyciele nie chcą Cię wspierać. Poczułeś / aś się znów tak okropnie jak pierwszego dnia w szpitalu. Nagle do pokoju wchodzi Kamil. Uśmiecha się do Ciebie i podchodzi do Anielki, a potem namiętnie ją całuje. Zakrywasz oczy. Nie lubisz romantycznych momentów. Po trzech nieudanych związkach masz dość czułości. Zrezygnowawszy poszedłeś / poszłaś do Julity. Nagle poczułaś ból w okolicach brzucha.
- Pewnie jelito - myślisz i siadasz na pobliskie krzesło. Potem mdlejesz. Pamiętasz jedynie pielęgniarkę podchodzącą z lekarzem i wrzaski Anieli.

Jesteś w jakimś dziwnym miejscu. Czujesz się tu lekko i jakoś... niebiańsko. Patrzysz przed siebie i widzisz chmury. Idziesz dalej aż zauważasz bramę. Podchodzisz do niej i wypatrujesz kogoś znajomego. Nikt się nie odzywa... Wchodzisz. A raczej próbujesz. Brama jest zamknięta. Nagle zauważasz starca ze złotym kluczem, podchodzącym do Ciebie.
- Dzień dobry, szukam... - zaczynasz.
- Witaj młoda duszyczko - odpowiada ciepłym i miłym głosem - Pewnie czekasz na to, aby tu wejść ?
- Tak, znaczy... Ja nie wiem co mam robić... Chcę...
- Nie bój się, mój miły / moja miła. Zaprowadzę Cię do tego, czego szukasz.
- Proszę pana, gdzie ja jestem ?
- W miejscu dobroci, drogie dziecko.

- Chodź do poczekalni duszyczek, dziecko.
- Co to jest ?
- To taka ludzka kawiarenka. Czeka się tu na wpuszczenie do dobrego miejsca.
- Jakiego miejsca ?
- Dla dobrych osób jest miejsce dla dobrych, a dla złych złe miejsce.
- Czyli taki grecki Tartar ?
- Można tak to ująć.
- A miejsce dla umiarkowanych ?
- Nie ma takiego miejsca. Jest dobro lub zło.
- Czyli co się tam robi w tej kawiarence ?
- Tam się czeka na pociąg do dobrego lub złego miejsca.
- Czyli to taki dworzec ?
- Powiedzmy.
- Jak pan się nazywa ?
- Nie mogę Ci powiedzieć, dziecinko. Nazywają mnie Strażnikiem.
- Aha. A ja jestem [ Twoje imię ] .
- Miło mi. Chodź, bo niedługo będzie kolejny odjazd, a musimy zdążyć na przesłuchania.
- Jakie przesłuchania ?
- Każda duszyczka zostaje przesłuchiwana przez Najwyższego Sędzię. On decyduje gdzie trafisz.
- Ach, rozumiem. Czyli w poczekalni czekają osoby nieprzesłuchane, tak ?
- Tak, drogie dziecko.
- A jak trafię do złego miejsca ?
- Nie sądzę, że tak będzie.
- Miło, że we mnie pan wierzy, Strażniku.
- Chodź, już czas.
Po kilku minutach jesteście na miejscu. Na szczęście nie ma kolejki, więc za chwilę zostaniesz sądzony / a.
- Ale przed tym czas na coś miłego - wyrwał Cię z zadumy mężczyzna i wskazał drzwi okryte czerwoną farbą i złotymi dekoracjami. Wchodzisz. Okazuje się, że to SPA. Siadasz i po chwili jesteś jakby innym człowiekiem.
Jeśli jesteś chłopcem to masz frak, a jeśli dziewczyną to krwistą suknię. Masz idealnie wypielęgnowane ciało i przygładzoną fryzurę.

Nadeszła kolej na Twój czas. Wchodzisz do sądu, co sąd nie przypomina. Raczek łąkę pełną kwiatów. Obok Ciebie pojawia się mężczyzna o złotych włosach i białej szacie.
- Witaj [ Twoje imię i nazwisko ] . Za chwilę On przybędzie.
- Jaki on ?
- Poczujesz - odpowiedział i oddalił się.
Nagle poczułeś / poczułaś jakieś ciepło. Ale wewnętrzne. Usłyszałaś głos :
- Witaj. Więc ty jesteś dzieckiem od choroby ?
- Tak - odpowiadasz na głos, ale potem zdajesz sobie sprawę, że ten głos brzmi jakby w Twoim umyśle.
Nagle przed Twoimi oczami widzisz ekran i kobietę podobną do Twojej mamy.
- Mama ! - wyrywa Ci się i podbiegasz bliżej.
- Spokój ! - skarcił Cię złotowłosy i oddalasz się.
Na ekranie widnieje szpital. Nagle zdajesz sobie sprawę, że to Twoje życie. Na filmie.

Kiedy docierasz do choroby, zaczynasz być smutny / a. Czujesz pustkę w środku.
Nagle film się urywa. Czyli już koniec...
- Twoje życie było naprawdę miłe - mówi nagle głos.
- I chcę je dalej kontynuować - mówisz łamliwym głosem - Ja chcę żyć !
- Ale żyjesz. Tylko inaczej...
- Ja chcę żyć z tymi których kocham. Nie wiem za co mam tą chorobę ! Dlaczego mnie to spotkało ?
- Wiesz dlaczego...
Przypominasz sobie. Dawne lata. Szósta klasa podstawówki. Kaja Milczek. Dziewczynka chora i to bardzo. Gnębiłaś / eś ją. Dlatego Cię to spotkało...
- Ale czy ona...
- Jest w dobrym miejscu.
- Wyjechała z dobrymi ?
- Tak.
- Mogę ją przeprosić ?
- No nie wiem...
- Chcę ! Ja muszę ją przeprosić !
- A żałujesz wszystkiego, co jej uczyniłeś / aś ?
- Tak.
- Powtórz.
- Tak !
- Jeszcze.
- TAK ! WYBACZ KAJU !
Nagle wszystko zniknęło. Poczułeś / aś się dziwnie...