Jan Paweł II podczas mszy świętej beatyfikacyjnej powiedział o niej: „Pośród wszystkich przeciwności swoich czasów i środowiska, naznaczona krzyżem wielorakiego cierpienia, kroczyła niestrudzenie drogą wiary żywej, która wzbudza nadzieję i działa przez miłość, przez tę miłość, którą Bóg świat umiłował.”

W 1873 roku spowiednik o. Leander Lendzian potwierdził wieloletnie pragnienie życia zakonnego Franciszki i wskazał jej, że wolą Bożą jest, aby założyła nową rodzinę zakonną.

Pod koniec roku 1854 do domu państwa Siedliskich został zaproszony pewien ojciec kapucyn, który przygotował Franciszkę do I Komunii św. oraz rozbudził w niej miłość do Pana Jezusa.

Aby służyć swoim rodakom, Franciszka Siedliska pragnie otworzyć dom Nazaretu na ziemiach polskich.

Franciszka wielokrotnie pielgrzymowała do Loreto, gdzie powierzała Maryi wszystkie swoje ważne sprawy.

W październiku 1873 roku Franciszka Siedliska udała się do Rzymu, gdzie otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego na założenie nowego zgromadzenia zakonnego.

Franciszka pisała: "A więc 1 maja 1855 roku, wtorek, był dla mnie najpiękniejszym dniem w życiu."