Franciszka pisała: "A więc 1 maja 1855 roku, wtorek, był dla mnie najpiękniejszym dniem w życiu."

Aby służyć swoim rodakom, Franciszka Siedliska pragnie otworzyć dom Nazaretu na ziemiach polskich.

W 1873 roku spowiednik o. Leander Lendzian potwierdził wieloletnie pragnienie życia zakonnego Franciszki i wskazał jej, że wolą Bożą jest, aby założyła nową rodzinę zakonną.

Umierając, Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza zostawiła swoim siostrom krótki, ale bardzo wymowny testament. Na łożu śmierci wypowiedziała tylko jedno słowo – we wszystkich językach jakie znała: Miłość… Amore… Love… Liebe… Caritas…

Franciszka wielokrotnie pielgrzymowała do Loreto, gdzie powierzała Maryi wszystkie swoje ważne sprawy.

Pod koniec roku 1854 do domu państwa Siedliskich został zaproszony pewien ojciec kapucyn, który przygotował Franciszkę do I Komunii św. oraz rozbudził w niej miłość do Pana Jezusa.

W październiku 1873 roku Franciszka Siedliska udała się do Rzymu, gdzie otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego na założenie nowego zgromadzenia zakonnego.

Jan Paweł II podczas mszy świętej beatyfikacyjnej powiedział o niej: „Pośród wszystkich przeciwności swoich czasów i środowiska, naznaczona krzyżem wielorakiego cierpienia, kroczyła niestrudzenie drogą wiary żywej, która wzbudza nadzieję i działa przez miłość, przez tę miłość, którą Bóg świat umiłował.”