Myślenie nie jest łatwe, ale można się do niego przyzwyczaić.

To prawda.... - mruknął Puchatek, spoglądając w lustro i klepiąc się po brzuszku. - Nie liczy się rozmiar. Liczy się puchatość!

Miałem zamiar zmienić koszulkę, ale zmieniłem zamiar.

I gdy Królik zapytał:
– Co wolisz, miód czy marmoladę do chleba? – Puchatek był tak wzruszony, że powiedział:
– Jedno i drugie. – I zaraz potem, żeby nie wydać się żarłokiem, dodał:
– Ale po co jeszcze chleb, Króliku? Nie rób sobie za wiele kłopotu.

Im bardziej Puchatek zaglądał do środka, tym bardziej tam Prosiaczka nie było.

Jeśli spadniesz na kogoś, nie wystarczy powiedzieć, że nie chciałeś. W końcu ten ktoś też wcale nie chciał, żebyś na niego spadał.

Czuję się mniej więcej tak, jak ktoś, kto bujał w obłokach i nagle spadł.

– Powiedz, Puchatku – rzekł wreszcie Prosiaczek – co ty mówisz, jak się budzisz z samego rana?
– Mówię: „Co też dziś będzie na śniadanie?” – odpowiedział Puchatek. – A co ty mówisz, Prosiaczku?
– Ja mówię: „Ciekaw jestem, co się dzisiaj wydarzy ciekawego”.
Puchatek skinął łebkiem w zamyśleniu.
– To na jedno wychodzi – powiedział.

– A ty jak się masz? – spytał Puchatek.
– Nie bardzo się mam – odpowiedział Kłapouchy. – Już nie pamiętam czasów, żebym jakoś się miał.

Lubię rozmawiać z Królikiem, bo Królik mówi wyraźnie o rzeczach wyraźnych, jak na przykład: Już pora na śniadanie lub Misiu, zjedz co…

Kiedy spytają cię, jak się masz, odpowiedz po prostu, że wcale.

Miałbym pewien pomysł, ale nie myślcie, żeby był bardzo dobry.